Een update over hoe het nu gaat met het helpen van de kinderen in de huishouding hebben jullie wel verdiend, dacht ik zo.
Van een paar kritische lezers van mijn blog kreeg ik de reactie: ‘wacht maar tot je een paar maand verder bent, dan vinden ze het helpen niet leuk meer’.

In een gesprek met een collega die ik ken van de opleiding tot organizer had ik het over deze terechte opmerking. Opvoeding en organizing hebben beide onze interesse. Het idee in onze samenleving lijkt wel dat niks moet en alles mag. En ook dat alles leuk moet zijn. Vooral als het gaat om onze kinderen. We kwamen tot de conclusie dat niet alles leuk hoeft te zijn en dat veel dingen in de huishouding nou een keer moeten. Ik vind altijd maar weer roepen: “jongens ruim je speelgoed op”, ook niet leuk. De wc schoonmaken ook niet, maar na afloop ben ik tevreden en als iedereen helpt hebben we meer tijd om leuke dingen te doen.

Genoeg over mijn opvattingen over organizen en opvoeding, terug naar het meehelpen in onze huishouding van de kids. Ik moet zeggen dat alles boven verwachting goed gaat. De oudste stoft zijn kamer elke week af. Daar moet ik hem wel aan herinneren, moet ik zeggen. Maar goed, hij vindt het niet leuk, maar weet dat het moet. Ik geef hem ook altijd een keuze: ga je het nu doen of na het eten bijvoorbeeld. Zo hoeft hij het niet op een tijdstip te doen wanneer ik eraan denk, maar is het aan hem wanneer hij het gaat doen. Mijn dochter wil nu ook heel graag haar eigen kamer afstoffen. Daar help ik haar dan bij.
De taken in huis die door de kids worden gedaan zijn ook iets uitgebreid; ze zetten nu ’s ochtends hun raam open, doen hun gordijn open en maken hun bed op of slaan het dekbed terug zodat het kan luchten.

En heel grappig, vanochtend kwam mijn dochter om het hoekje van de badkamerdeur, terwijl ik mijn haar stond te doen, en zei: ik myn keamer noch dwaan! Ze kan zo lekker boos kijken en dat hoofd trok ze nu ook. Ze zag namelijk ons afstof-ding op de trapleuning liggen en dacht dat ik haar kamer al had gedaan. Dat was niet zo, dus afgesproken dat ze dit ‘mag’ doen als ze thuis komt van de peuteropvang. Gerustgesteld liep ze weer naar beneden.

Vandaag is het woensdag. Woensdag betekent voor mij dat ik mijn thuiswerkochtend heb. Een ochtend waarop ik bijvoorbeeld deze blogs typ. Maar ook de boekhouding bijwerk, spullen van klanten wegbreng naar de kringloop, mails wegwerk of netwerk gesprekken plan. Dat laatste had ik vandaag op het programma, maar deze afspraak werd afgezegd. Ik heb dus ruimte om iets anders te gaan doen.

Al een tijdje zag ik dat er in de badkamer steeds meer schimmel kwam. Vooral op het rolgordijn, maar ook in de douche. Elke week maak ik de badkamer wel schoon, maar dit doe ik niet heel grondig. We hebben een waterontharder en dat scheelt veel poetswerk. Zeepresten en schimmel blijven helaas wel komen. En we wonen in een oud huis, dus vochtproblemen zijn ons niet vreemd.

Veel mensen die ik vertel dat ik professional organizer ben, denken dat mijn huis dan ook altijd spik en span is. Ik heb wel echt een hekel aan rommel in ons huis (al ontkom ik ook daar niet aan), maar schoonmaken is een noodzakelijk kwaad. Voor mij werkt het hetzelfde als met sporten: ik weet dat het achteraf wel goed voelt, maar om die stap te zetten…pffff. Door me te houden aan een weekroutine lukt het om de wekelijkse schoonmaak taken te doen. Ik geniet altijd weer van het resultaat, maar extra klussen inplannen schiet er vaak bij in.

Goed, vandaag heb ik tijd, dus aan de slag met de schimmel-schoonmaakklus! En als ik iets doe, doe ik het goed. Gewapend met een chemisch goedje tegen schimmel, een emmer water, een oude washand, een tandenborstel en een satéprikker, ga ik naar boven. Ja, een tandenborstel en een satéprikker. Deze gebruik ik voor de kleine hoekjes en gaatjes, echt ideaal. Ik trek nog even een oud vest en handschoenen aan. Verder denk ik dan bij mezelf: “een oude broek is niet nodig want ik ben echt wel voorzichtig”.

Ik spuit het rolgordijn in en alle schimmelhoekjes en voegen in de douche. De strip aan de onderkant van de douche deur haal ik eraf en leg ik in bad. Ook deze spuit ik in. Nu het leuke gedeelte; 10 minuten wachten. Daarna goed afnemen met veel water. Bij de douche zie ik veel resultaat. Door de tandenborstel kom ik in hoekjes waar ik tijdens mijn wekelijkse schoonmaak alleen maar overheen veeg. Er komen echt klodders bruine drab tussen de strips van de douche deuren af. Hmmm, misschien moet ik dit toch wat vaker doen?! Dan het rolgordijn. Er gaat wel wat schimmel af van de onderkant, maar verder valt het nogal tegen. Dan bedenk ik dat de schimmel natuurlijk aan de raamkant zit. Dom, dom, dom. Dus opnieuw inspuiten. Omdat ik het gordijn omhoog moet houden leun ik met een knie op de badrand. Zo kan ik er beter bij. Nu ik opnieuw sta te wachten terwijl het spul inwerkt, kijk ik naar beneden en zie dat mijn donkerblauwe legging bij mijn knie helemaal felroze is geworden.. Zo naïef van me dat ik geen oude broek heb aangetrokken. In het anti-schimmelspul zit bleek en dat moet je niet op je kleren krijgen. Mijn legging kan ik nu weggooien.

Maarrrr.. het resultaat in de badkamer mag er wezen. Het rolgordijn is weer bijna wit en de douche is als nieuw. Nu als beloning voor het harde werk, lekker op de bank met de voetjes op tafel een bakje thee drinken, laptop op schoot en online shoppen voor een nieuwe legging.

In juni postte ik een artikel op Facebook dat erover ging dat kinderen best mee kunnen helpen in de huishouding. Zelf ben ik er van schrik ook mee aan de slag gegaan. Onze zoon is nu zes jaar en helpt zo nu en dan met kleine klusjes in huis; afruimen, tafeldekken en de vaatwasser uitruimen. Dit is niet structureel en deze klusjes worden maar zelden door hém gedaan. Eerder helpt zijn zusje van drie, want die zit in de fase dat ze helpen fantastisch vindt. Zij helpt dan weer van de wal in de sloot, maar dat terzijde.

Het zou mooi zijn om ze op jonge leeftijd al verantwoordelijk te maken voor terugkerende klusjes. Op deze leeftijd vinden kinderen het nog leuk om te helpen en heb je meer kans dat ze het als ze ouder zijn ook doen. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat het doen van klusjes in huis het zelfvertrouwen vergroot en kinderen zouden beter kunnen samenwerken. Vaak duurt het langer wanneer kinderen helpen, maar het is dus echt een goede investering in de toekomst. Uiteindelijk is het huishouden sneller klaar als je het samen doet en daardoor blijft er meer tijd over om leuke dingen te doen.

Dus ik had bedacht dat meneer zijn eigen kamer wel af kan stoffen elke week. Ik in het weekend met hem naar zijn kamer om uitleg te geven. Ik stof af met zo’n swiffer-ding en dat vinden de kinderen altijd leuk om mee te spelen. Het leek me het beste dat hij meteen aan de slag ging, maar laat ik het hier zachtjes uit drukken: het was geen succes. Hij vond het maar stom en snapte niet waarom ik het zelf niet ging doen. Ik deed het toch altijd al? En al het niet veel tijd kost kon ik het juist zelf wel doen. Dit was een argument om hem er van te overtuigen om het wel te doen,  mislukt dus hahaha.

Die avond heb ik even een momentje genomen om te bedenken wat er nu precies mis ging. Ten eerste had ik er niet goed over nagedacht van tevoren. Waarschijnlijk gebruikte ik daardoor de verkeerde woorden en was ik te belerend. Ten tweede had ik de regie en hij moest vooral doen wat ik zei. Ook heb ik me helemaal niet aan mijn eigen Kaizen techniek  gehouden, waar ik in mijn werk zo’n voorstander van ben. Ik had het afstoffen in kleine stapjes moeten doen. Het moest dus anders.

Poging twee een week later.
Het is me gelukt om hem weer op zijn kamer te krijgen door te vertellen dat we gaan afstoffen, maar dat hij mag bepalen wat hij gaat afstoffen. En hij hoeft maar één ding te kiezen. Nu was hij wel bereid om mee te gaan. De eerste hindernis is genomen!
Hij koos het allerkleinste dingetje van zijn kamer om af te stoffen: de deurstopper. Deze werd wel héél grondig gepoetst, ik moest mijn lachen inhouden. Uiteraard een dikke pluim gegeven en hij vond het toch wel leuk. Zo leuk, dat ie ook zijn wekker ging doen. Daarna vond hij het echt wel genoeg. Ik heb uitgelegd dat hij elke week een ding uit mag kiezen wat hij naast de deurstopper af wil stoffen. Hij is dus nu al klaar voor twee weken. Waarop hij zei: “ik wil volgende week de deurstopper, de wekker en mijn kast wel doen”. Geweldig natuurlijk!
Een week later vraagt hij wat er eigenlijk allemaal afgestoft moet worden als hij zijn hele kamer moet doen. Dat vond hij niet veel en zo deed hij na drie weken zijn hele kamer al.

Conclusie: als je wilt dat je kinderen een klusje gaan oppakken in de huishouding, zorg er dan voor dat je nadenkt over wat je van je kind verwacht en wat dat oplevert. Wat is je doel? Daarnaast is het belangrijk dat zij de regie hebben. Lukt de taak niet zoals jij dat hebt bedacht? Maak de stapjes dan kleiner voor je kind.

Persoonlijk is dit het lastigste argument dat ik tegenkom wanneer iemand iets niet weg wil doen: ik vind het zonde om weg te doen. Wat moet ik daar nu tegenin brengen?

Ik type dit woord en denk dan: wat betekent zonde eigenlijk? Hoe vaker ik het uitspreek of denk aan het woord hoe gekker het klinkt. Naast opruimen, houd ik ook van taal, dus ik kan het niet laten om de betekenis op te zoeken. Even googelen… “Als iemand een zonde begaat, betekent dat dat er wordt ingegaan tegen de goedheid van God, en de menselijke aard, zoals die in de Bijbel wordt beschreven (wikipedia)” . Oei, dat klinkt heftig… Dan wil je iets natuurlijk niet weggooien, snap ik. Gelukkig is het ook een synoniem voor jammer. Nu kan ik weer de betekenis van jammer opzoeken en hier toelichten, maar dat gaat me wat te ver.

Dus, als iemand weer tegen me zegt dat hij het zonde vindt om iets weg te doen, kan ik zeggen: “het is hooguit jammer, maar het gaat niet in tegen de goedheid van God of de menselijke aard, dus echt zonde is het niet”. Fijn dat ik dat achter de hand heb.

Nu weer even serieus. Je kunt het proces van opruimen, weggooien zien als het feit dat het niet zonde is dat je iets weg doet, het is hooguit zonde dat je het hebt gekocht. Ik denk dat ik dit maar als tegenargument ga gebruiken.

Het afgelopen jaar heb ik iemand geholpen met opruimen, waarbij het huis echt letterlijk vol staat met spullen. Niet zozeer rommelig of een paar kamers die vol staan, maar dit hele huis is volgebouwd met spullen en dozen. Waar begin je dan? En hoe pak je dit aan? Hieronder een klein inkijkje in hoe dat gaat.

Terwijl ik boven spullen verzamel die naar mijn mening weg kunnen, is mevrouw beneden spullen aan het sorteren. We hebben besloten dat het belangrijkste doel voor de komende tijd is dat mevrouw weer in haar bed kan slapen. Op dit moment kan dit niet en slaapt mevrouw beneden op de bank. Het bed in haar slaapkamer kun je niet meer zien, want het is bedolven onder spullen. Mevrouw vindt het aan de ene kant heel erg dat ze niet meer in haar bed kan slapen en aan de andere kant heeft ze zich een soort van berust in de situatie. Deze tegenstrijdige gevoelens komt voort uit de psychiatrische stoornis die hoarding wordt genoemd. Soms lijkt er motivatie te zijn om op te ruimen, omdat mevrouw in haar bed wil slapen, maar het andere moment loopt ze vast omdat het niet lukt om spullen weg te doen. Ze vindt dan dat iedereen haar met rust moet laten en dat ze zelf mag bepalen hoe ze woont.

Ik kom beneden met een grote doos vol met allerlei verschillende spullen. Ik zie mevrouw kijken en hoor haar binnensmonds mopperen: ‘altijd als jij er bent wordt mijn kamer alleen maar voller’. Om eerlijk te zijn heb ik ook wel van die momenten dat ik me af vraag of er wel echt meer ruimte komt of dat het alleen maar rommeliger wordt. Toch maken we elke afspraak wel kleine stappen in de goede richting. Tijdens elke afspraak proberen we een klein hoekje van de slaapkamer af te bakenen en dit hoekje op te ruimen. We maken voor- en na foto’s en zo ziet mevrouw het resultaat.
Toch wil het vandaag maar niet lopen. Eerder heb ik al gevraagd of er iets is, maar mevrouw ontweek mijn vragen en we gingen dus aan de slag. Nu grijp ik de opmerking dat het steeds voller wordt als ik er ben aan om in gesprek te gaan, want dit is precies waar het om draait: er moeten spullen weg en op dit moment wil mevrouw alles houden wat ik aandraag en verplaatsen we dus alleen spullen. Er moeten keuzes worden gemaakt.

Het wordt een lang gesprek, een gesprek met emoties en waarin we tot de conclusie komen dat de aanpak zoals we die samen hadden bedacht (ik verzamel dozen met spullen en mevrouw sorteert ondertussen), een te grote en te moeilijke stap is. Ik probeer vragen te stellen, zodat mevrouw een andere aanpak kan bedenken die wel werkt voor haar. Ze komt uit op de aanpak die we, toen ik hier net kwam, ook hanteerden, namelijk alles samen doen. Dit kost meer tijd, maar is minder beangstigend. Ook geeft mevrouw aan dat de doos die we gebruiken om de spullen in te verzamelen zo groot is, en dat ze hierdoor niet weet waar ze moet beginnen. Samen zoeken we een kleinere doos. Ondertussen moeten we ook alweer lachen om deze zoektocht. Want hoe vind je een geschikte doos tussen alle spullen? Een lege doos vooral?
We vinden een doos die mevrouw klein genoeg vindt. Hier doen we spullen in en mevrouw pakt het eerste voorwerp. Na een paar minuten kan mevrouw de beslissing nemen om het voorwerp weg te doen.

6 maart heb ik de eerste dag van de cursus “diagnostiek en behandeling bij cliënten met een verzamelstoornis” van de Rino groep gevolgd. Een leerzame dag. Daarna gooide Corona roet in het eten. Ik hoop de cursus binnenkort af te maken en zo cliënten met deze stoornis nog beter te kunnen helpen.