Als geen ander snap ik dat de drempel om hulp te vragen heel hoog is. Je denkt misschien: “opruimen, mijn huis op orde houden, dat moet me toch zelf lukken?” Door allerlei factoren lukt dit niet altijd en dat is niet erg. Vraag hulp! Veel gezinnen met twee werkende ouders hebben een hulp voor de schoonmaak, waarom dan niet iemand die je helpt bij opruimen? En ik beloof dat je er je hele verdere leven profijt van zult hebben. Wil je weten hoe dan? Lees even verder.

Zelf heb ik ook een aantal jaren veel moeite gehad om alle ballen hoog te houden. En omdat ik ontzettend kritisch ben op mezelf en veel ‘moet’ raakte ik in een depressie of burnout hoe je het ook maar wilt noemen. Daarnaast ontdekten ze dat mijn schildklier te langzaam werkte, en dit geeft ook vervelende klachten zoals moe zijn, neerslachtig, etc. Het sneeuwbaleffect, zeg maar.
Iets moest veranderen. Moest ik veranderen? Mijn baan? Minder hobby’s? Ik had geen idee. En ik ben echt niet goed in stil zitten, ook niet als ik me slecht voel. Dus ik ging door met werken, therapie volgen, de huishouding, verzorging van mijn zoon, muziek, sporten.. En weet je wat ook veel tijd en energie kostte: het kopen van dingen die ik dacht nodig te hebben, het schoon houden van spullen die in ons huis staan, het uitzoeken van bulten (toen nog baby)kleren. Na de bevalling van onze dochter riep ik een keer super gefrustreerd uit: “ik ben alleen maar de hele dag bezig om spullen te verplaatsen!” DIT MOEST STOPPEN.
Ondertussen was ik toch ook zoekende geraakt in wat ik op werkgebied nou wilde en zo kwam ik terecht op de website van Els Jacobs die opleidingen verzorgd tot professional organizer. Dit was precies wat ik zocht! Ik schreef me in en begon met de opleiding en ondertussen ruimde ik ons hele huis op. Te beginnen bij het badkamerkastje. Jee, wat een rotzooi kwam daar uit en wat een ruimte hield ik over. Een ladekast op onze slaapkamer volgde; van de vier lades hield ik er twee leeg over. En ik kan je echt niet meer vertellen wat daar nou in zat. Over het sneeuwbaleffect gesproken: ik bleef maar opruimen en vooral weggooien. De mevrouw bij de kringloop stelde op een gegeven moment de vraag: ben je nou nog steeds aan het opruimen? Ja zeker! En ik ben nog lang niet klaar, antwoorde ik.

We zijn 4 jaar verder sinds ik begonnen ben met opruimen, minimaliseren en nog steeds ben ik niet klaar. Al in het begin van het opruimproces merkte ik de positieve effecten van het hebben van minder spullen. En voor de derde keer ook dit is een sneeuwbaleffect en mijn boodschap aan jou; hoe minder spullen je hebt, hoe minder tijd je kwijt bent aan schoonmaken, onderhouden, verplaatsen van spullen. En het belangrijkste voor mij is dat ik steeds minder nodig heb om gelukkig mee te zijn. Geluk zit in heel andere dingen dan in spullen.

Nu ben ik ook bezig om minder plastic en verpakkingsmateriaal te gebruiken. Misschien een onderwerp voor een volgende blog? Laat het me weten. En wil je meer weten over opruimen/minimaliseren, en mijn hulp hierbij? Bel, mail, app en we hebben het erover.

3 jaar Ynoarder… tijd om even stil te staan en na te gaan wat ik allemaal heb gedaan en beleefd. Een eigen bedrijf is echt een avontuur met ups en downs, successen en twijfels. Op dit moment prijs ik mezelf gelukkig dat ik een redelijk stabiel aantal mensen heb die ik mag begeleiden en helpen. Heerlijk om elke dag met mijn werk bezig te mogen zijn.

De titel van deze blog gaat over trauma’s. Dit is een met een dikke knipoog, maar het zijn grappige dingen waar ik tegenaan loop in het werk, maar waar ik soms erg van schrik of van achteruit deins.
Hieronder 3 (hoe toepasselijk..) trauma’s:

– Het eerste moment, of eigenlijk uur, wat in me opkomt was het uur waarin ik samen met een puber bedorven chocolademelk aan het opruimen ben geweest. En echt waar, ik kon de winter die daarop volgde geen chocolademelk meer drinken! Die geur kan ik nu nog oproepen en dat is geen pretje. Gelukkig had ik wel een mondkapje op, omdat dit tijdens een van de lockdowns was. Er was zo’n klein pakje chocolademelk op de grond gevallen en die was gaan lekken. Daar bovenop lag van alles. We roken natuurlijk al snel dat er iets onder lag, maar toen zij het pakje op pakte lekte de chocolademelk al overal op. Snel een vuilniszak gepakt en alles daarin gepropt. Half lachend en kokhalzend. En geloof mij, deze dame gaat niet snel meer chocolademelk pakjes laten slingeren. Ook ging hierdoor het opruimen heel hard, want bijna alles uit die hoek kon wel weg..

– Mijn paddenfobie is erger geworden. Ik was samen met een huishoudelijke hulp in de gang van een klant bezig om op te ruimen. We waren aangekomen in een hoekje vlak bij de voordeur. Deze stond regelmatig open, omdat wij dan heen en weer konden lopen zonder dat hij dichtviel. Ik til iets op en ineens hobbelt daar een hele dikke pad onder vandaan. Gelukkig was ik niet de enige die bang is voor deze beesten, dus beide slaakten we een gil. Ik wilde achteruit deinzen, maar deze hal stond helemaal vol. We botsten dus tegen elkaar en de spullen aan en zijn achteruit door de voordeur gestommeld. De pad wilde ook erg graag weg en is buiten in een hoekje gekropen. Onze klant was totaal niet onder de indruk. Hij was wel vaker eentje tegen gekomen in zijn huis. “Die beestjes moeten ook leven”.

– Dit is meer een soort error reactie die ik heb ontwikkeld rondom bepaalde voorwerpen. Zo is er bij elke klant die ik help wel een voorwerp wat we supervaak tegenkomen. Altijd als ik thuis de was ophang krijg ik dus een error van de knijpers die ik zie. Ik weet niet of ik overdrijf, maar mijn inschatting is dat ik samen met een klant toch wel honderden knijpers heb gevonden in alle dozen, bakken en hoeken die we door zijn gegaan. Knijpers dus, ik kan ze niet meer zien!
Hetzelfde heb ik met plastic bakjes. Van ijs, van salade, van de chinees… Maar ook met shoppers en plastic tasjes, cd’s, onderbroeken en last but not least…. sokken. Zelf heb ik hooguit 10 paar, misschien wel omdat ik op mijn werk zoveel sokken zie dat ik daar erg minimalistisch mee om ga 😊